کوچه های کودکی ام را قدم میزنم

اما به جای دست مادرم

سیگار به دست دارم

و جای شوق کودکانه

گذشته را اندوه امروز فرا گرفته

دیگر پاهایم نای رفتن ندارند.

پس به سیگاری بسنده می کنم . . .

چـــــه کــــــار بــــه حـــــرف مــــــردم دارم

زندگـــــی من هــــــمین اســـــت

شـــــب کــــه مـــــی شود

سیــــــگاری روشن مـــــــی کنم

عــــــاشقانه ای مــــــی نویسم

خیـــــــره مـــــــی شوم بــه عــــــکست

و بـــا خــــــودم فــــــکر مــــــی کنم

مگــــــــر مـــــــی شود تــــو را دوســـــت نـــــــداشت ...